Ty o botë e mjerimit e pa mëshirë
nëpër ty frymoja e mbaja shpres
Në rrugtimin e kërkimit nëpër kohë
Pakë dritë nji fjal e nji bes
Pak Liri që kurr se pata
Nji kafshat buk.pa lot e pa gjak
Që rridhëte nëpër trupin tim
e trungun mbarë Kombtar
Kërkoja pah dritë.pak mëshir.
Nga ty!? Botë e Mjerimit.
Që më ndave nga familja ime
Nga Nën lokja ,që më qau si për të vdekur
Babai që se pash e iku në Amshim
Motrat e vllezërve të mi
Nga pragu i votres së ngroht
Që kur dola nga ajo
Mbeta nën terrin e tmrrin e kohes në koh..
I mbetur larg pranverave me lule
Që kurrë se pashë rinin time të lumtur
I mbetur larg shum larg në gurbetin e zi
tnën errësiren që më ndiqte pasë
nga ai tunel nga ajo shtërngatë
Me lotet për faqe si shiu kur bije..
E ku mbeti shpresa që kisha
Atë ënderr që nji ditë të shifja agun.
Pran votres në përqafimin e Nënes plakë.
Në vendlindjen time me plot lule
Më fal pak dashuri botë e mjerimit
Ty që edhe sot trumpeton me lajkat tua
E neser se di se si dot vjen ..
Kam frig se lojrat luhen të njejta
Por me nji emer e trajt tjeter
Andaj më fal pak mëshir
pakë liri pak gëzim
Ty botë e lejisur me ngjyra
Edhe pse kaher vrave shpirtin tim.